Abierta en dos egitasmoak orain arte egin dudan praktikari jarraipena ematen dio. Esango nuke zure barruan emozioak aurkitzeari buruz doala, ispiluan duzun zaurgarritasunaren islarekin konektatzeari buruz, edo, Helen Macdonald idazleak esango lukeen moduan, norbere burua aurkitzeari buruz, beste begi batzuek begira zaitzaten etsita desiratzen, baita zure presentziak korrika irtetea eragiten badie ere, beren munduan egon nahi duzulako.
Nire lanean, ispiluak zure bizitasun, samurtasun eta irekiera berarekin bizi diren loreen eta animalien marrazkiak dira; pertsonaia horiek eraldatu egiten dira, aldi berean, afektuak elkarrekin trukatzen dituzte, eta, Mcdonaldek bezala, intimitate-espazio bat betetzeko nahia partekatzen dute, ikusiak izan daitezen.
Pentsatu nahi dut pertsonaia horien eraldaketa batzuek akuarelaren gauzatze espezifikoari erantzuten diotela. Lore bati urarekin forma ematean, adibidez, sentitzen dut ez dela kasualitatea bere zurtoina eta hostoak blai eginda agertzea. Harremana ikusten dut uraren mugimenduan (materiala), paperaren azaleratik, eta ur horren mugimenduan (metaforikoa edo erotikoa), gorputz horien azaleratik; pintzelak bultzatuta labaintzen den moduan eta lurrera erortzen den moduan, putzu islatzaileak eratuz. Petaloetan eta hostoetan pilatzen diren tantei erreparatzen diet, azalak transpiratzen duen izerdiari, jariakinen trukeari edo begietatik ateren diren malkoei begiratzen diedan arreta berarekin.
Taillaketak keinu berriak sartu ditu nire egiteko moduan, akuarelakoen bestelakoak. Baina, gubia egurrean hondoratzeak eta haren zuntzean sakonuneak sortzeak, era berean, mantendu nahi dudan lan egiteko modua sortzen du. Bi prozesu horiei esker, denbora asko egon naiteke leku berean, eta ekitea partekatzen dute marrazkian, irudiarekin denbora pasatzeko nahia.
Laburbilduz, gauza berarekin jarraitzean datza, hau da, akuarelarekin eta taillaketarekin, konpainia, espazioa eta denbora ematean.
