Su itzalezina.
“Irudi bat begiratzen jakitea, nolabait, sutan dagoen lekua bereizteko gai bihurtzea da, bere edertasunak leku bat erreserbatzen duen lekua, seinale sekretu bat, baretu gabeko krisi bat, huts bat, sintoma bat. Errautsa hoztu ez den lekua.” Didi-Huberman.
Didik gomendatzen duen moduan dator zerua gorri: bilatu berriro pitzadura, akatsa, itzali gabeko suaren krisia. Francina Carbonellen opera primak 2010ean Txileko San Miguel kartzelan izandako sutearen artxibo judiziala ireki du berriro.
Bisturien ikuskapena fina da. Obsesionatuta dago abokatu batek bi urteko borrokaren ondoren eskaintzen dion material ugariaren artean irudi operatibo direlakoen eraginkortasunik eza aurkitzearekin, irudi horiek argiak, objektiboak, gardenak eta higienikoak bailiran saltzen baitira, dio Francinak. Kartzelako segurtasun-kameren irudiak dira, auzitegiko artxiboenak, ikerketa-sailek kudeatzen dituzten reenactment-enak.
Nolabait, filma kasuaren beste dokumentu bat da (edo alderantziz), eta zinemak testuinguru garaikide batean adierazpen- eta erresistentzia-tresna gisa dituen aukeretan pentsatzeko aukera ematen digu.
Vicente del Pedregal gidoilari eta soinu diseinatzaileak aurkeztuko du.
Didik gomendatzen duen moduan dator zerua gorri: bilatu berriro pitzadura, akatsa, itzali gabeko suaren krisia.
