Il n'y aura plus de nuit, Eléonore Weber, Frantzia, 2020, 75’

Kamera armatu zikloaren saio berri honetan, ikuslea Irakera, Pakistanera eta Afganistanera joango da, baina beti zeruan zehar. Eléonore Weberrek, filmaren zuzendariak, gogoeta egin du gerra irudi batzuei buruz, kamera/arma bati buruz eta mugetatik haratago ikusteko nahiari buruz, ikusleari benetako egoerara hurbiltzea galarazten diotenmuga birtual batzuei buruz.

Zuri-beltzeko gerra. Monitore baten bidezko gerra. Pilotu frantsesek eta amerikarrek Il n اy aura plus de nuit-eko hegazkinetatik ikusten duten mapa komentatzen dute. Puntu gorri batzuek pertsonak irudikatzen dituzte: kamera termikoak esaten die zer dagoen bizirik. «Kanpoko operazioen antzokian, grabazioak ezabatzea delitua da, krimena», azaltzen dute filmaren hasieran. Gerra honetan, irudiak dira tiro egiten duenaren ekintza-eremua, delitua. Gerra hotza da, urrutikoa.

Nola fidatu ikusten ditugun irudiekin, boterearen mende dauden teknologietatik badatoz? Premisa farockiar honen pean birtualtasunaren abegi ona aztertzen da, errealaren etsaigoaren aurrean. Pertsona batzuen sarraskia ikusten dugun distantziak erosotasun-eremuan kokatzen gaitu, eta horren erantzule egiten gara, ezin baitugu ezer egin. Protagonisten elkarrizketak entzunda, tiro egiteko edo ez egiteko erabakiaren lekuko bihurtzen gara. Gerraren simulazioaren mende gaude, eta gu, ikusle gisa, bahitu estrategikoak gara zinemako pantailaren aurrean.

Aurkezpena: Eléonore Weber

Eléonore Weber antzerki eta zinema zuzendaria da. Film labur bat eta fikziozko film ertain bat zuzendu ditu, Temps mort eta Les hommes sans gravité. Patricia Alliorekin batera idatzitako Night Replay (Artea – La Lucarne) dokumentala ere zuzendu du.