Mapan Hernani eta inguruak behatzen ari nintzela, abiadura handiko trenerako bidezubien egungo eraikuntzari erreparatu nion, eta mendiak zeharkatzen zituela, dauden azpiegiturekin gurutzatzen zela eta Urumea ibaiaren gainetik altxatzen zela ikusi nuen. Aurreikusitakoaren arabera, proiektua aurten (2024an) amaituko da, eta aukera egokia izan daiteke egitura berria eta eskaintzen dituen ezaugarri bereziak hurbiletik behatzeko.
Eraikuntza bakoitzak espazio berriak sortzea dakar, zenbaitetan nahi gabe bada ere. Beren funtzioa betetzeaz gain, azpiegitura-proiektu handiek (hala nola Hernani-Astigarraga bidezubiak) inpaktu handia eragiten dute paisaian eta bertako izaki bizidunengan. Azpiegitura horiek ingeniaritza-ikuspuntutik diseinatuta daude, eta ez da kontuan hartzen inguruan gizakientzat sortzen den paisaia. Askotan, tarte arraroak, eremu helezinak eta ahaztutako guneak sortzen dira inguruan. Soberako espazio horiek eraikuntzaren azpiproduktutzat hartzen dira baliabidetzat hartu ordez, eta askotan ahaztuta utzi edo itxi egiten dituzte. Hortaz, urtez urte, ahalmen handiko leku batzuk jabari publikoko eremu huts eta galdutako aukeren paisaia bihurtzen dira. Miaketa fisikoaren bidez, paisaiaren zati berrien inguruen psikogeografia ikertuko dut. Zer espazio eta egitura mota sortu diren, aurrez zegoen paisaiarekin nolako eskultura-erlazioa duten, eremuan eraikuntzaren zer material eta aztarna mota geratu diren eta egitura berriekin ezkutuko zer aukera sor daitezkeen jakin nahi dut.
Era berean, kanpoaldeen esplorazio horri dagokionez, estudioan materialen ikerketak egin nahi nituzke, eta paperaren eta zementuaren arteko eskultura-loturari buruzko egungo esperimentazioarekin jarraitu nahi nuke, plangintzaren erresuma abstraktuaren eta paisaiaren aldaketa fisikoaren arteko loturaren isla gisa.
