Les garçons sauvages, Bertrand Mandico, Frantzia, 2017, 110', DCP JBAES
Hasierak pelikula klasiko batena dirudi: 1920, Reunion uhartea, erabateko zuri-beltza. Bost nerabek krimen bat egingo dute, eta beren familiek itsas zeharkaldi batera bidaliko dituzte, kapitain holandar baten agindupean. Orain, istorio anti-klasikoa, galderen itxuran: eta bost nerabeak ez balira bost nerabe? Eta kontakizun osoa magiaren, ezkutukoaren, alegiazko unibertsoaren eta naturaz gaindikoaren eraginpean balego? Eta haien helmuga naturaz gaindiko uharte bat balitz, non landaredia eta desira joritsuak eta kontrolaezinak liratekeen? Eta kolorea iritsi eta guztia koloreztatuko balu?
Bertrand Mandicok, bere lehen film luzean, urteko ezusteko handienetako bat proposatzen du: Jules Verneren abenturazko klasikoak eta William Burroughsen mundu irreala erreferentzia gisa hartzen dituen baina beste ezein pelikularen antzik ez duen istorio bat. Haren iruditeria bisuala ikaragarrizkoa da: uharte bat sekula ez da izan horren erotizatua eta biolentoa; pertsonaiak sekula ez dira izan horren anbiguoak generoari eta moralari dagokionez; zuzendari garaikide batek sekula ez ditu zinemaren jatorriak horren aske nahasi oraindik izenik ez duen gauza berri baten sorrerarekin. Film hau laba zuri eta sexualez betetako sumendi bat da, amodiozko eta beldurrezko kontakizun bat, kontinente berri bat.
Film hau laba zuri eta sexualez betetako sumendi bat da, amodiozko eta beldurrezko kontakizun bat, kontinente berri bat.