Don’t Look Back, D. A. Pennebaker, AEB, 1967, 96’, JABES
Ia ezinezkoa da errepideko bizitzaz hitz egitea Bob Dylan gogora ekarri gabe. Beat belaunaldiarekin izan zuen harremana, bere kantuetan ageri den noraezean bizitzearen aldarria… 60 hamarkadatik hona belaunaldi guztiek bere egin duten ikono kontrakulturala bilakatu dute. 1965ean Ingalaterran egin zuen birako irudiak dira dokumental honen oinarria, zinema zuzena esan zaionaren lorpen handienetakoa eta XX mendeko artista erretratu baliotsu eta egokienetakoa. Pennabaker-en helburua ez da erradiografia egitea, psikoanalizatzea, folkaren heroia ulertzea, bere jarrera politikoaren eta poetikoaren iraultzailetasuna kamararen mugez jabetzea da (berak eraiki zuen kasu honetan, artisau moduan jokatzearen beste adibide bat) eta horrek hurbiltzen du gehien pertsona/pertsonaia mukerra, konplexua eta osotasunean hartu ezina, Dylanen izaera harrapatzeko ezintasuna onartzeak ahalbidetzen du bizitzaren zati baten erregistroa benetako pelikula izatea. Don’t Look Back (zikloaren izenburua ere izan zitekeen) benetako road movie-a da, errepide hutsa, bidelagun duen pertsonaren izaera bizia, zatikatua eta arrazorik gabea hartzen duena, izarra eskenatoki barrutik eta kanpotik behatzen duena, orainaldian, mugimenduan, bizirik.
Don’t Look Back benetako road movie-a da, errepide hutsa, bidelagun duen pertsonaren izaera bizia, zatikatua eta arrazorik gabea hartzen duena. Bob Dylan.