Saio bikoitza, dantzen inbokazio bikoitza eta hilerriak.
Zinema antropologikoaren klasiko batekin hasiko gara; tarantismoa dokumentatu zuen lehen filma da. Tarantismoa erritu sozio-erlijioso bat da, Italiako Puglia eskualdekoa. Tabako-orriak biltzen lan egiten zuen emakume baserritarrei eta armiarma (tarantula) batek hozka egiten zietenei dantza- eta musika-exorzismo bat egiten zieten. Tarantella erritmoa, errepikakorra eta erritmikoa da, trantzea inbokatzen zuen eta emakumeari askatzeko aukera ematen zion, ez soilik armiarmaren pozoiaz, baita landako lan-baldintza gogorretatik ere.
Filma Ernesto de Martino antropologo ospetsuaren gainbegiradapean egin zen, eta hirurogeita hamarreko hamarkadako dokumentalista garrantzitsuenetako batek egin zuen, Gianfranco Mingozzik, hain zuzen.
Saioak Maya Deren zinemagile mitikoak sinatutako lan batekin jarraitzen du, hura hil eta urte askoren ondoren; horrenbestez, emanaldiak berrikuntzatik ere badu zerbait. Derenek, abangoardiako zinema iparramerikarrean esperientzia izan eta hari funtsezko ekarpen egin ondoren, bere ikerketa- eta sorkuntza-arloak areagotzeko interesa zuen, eta Haitin film etnografiko bat egitea proposatu zion bere buruari. Berrogeigarren eta berrogeita hamargarren hamarkaden artean, hainbatetan bidaiatu zuen Karibera, uharte horretako erritu-dantzak, deabrutzak eta buru-praktikak aztertzeko. Bidaia horien guztien emaitza, batetik, Divine Horsemen: The Voodoo Gods of Haiti (1954) liburua izan zen. Eta, era berean, 45 film-lata baino gehiago, errituak jasotzen zituztenak eta lehenengoz dokumentatu ziren dantzak erakusten zituztenak. Filma laurogeigarren hamarkadan amaitu zuten muntatzen, Maya Derenen liburuko apunteei eta oharrei jarraituz. Ondorioz, dokumentu paregabe bat sortu zen, eta buruaren errituaren dantzen eta gorputz-mugimenduen sekretuak ezagutarazi zituen.
Saio bikoitza, dantzen inbokazio bikoitza eta hilerriak.