Oleg y las raras artes, Andrés Duque, Espainia, 2016, 70'. DCP
Jenio bat erretrata daiteke? Zine dokumentalak badu “irudi, soinu eta keinuetatik haratago doana” erregistratzeko ahalmen hori? Oleg Nikolaevitch Karavaichuk-ek Leningradoko kontserbatorioan prestakuntza hartu zuen haur prodijio bat izan zen, Stalinentzat jo zuen pianoa eta bizitzan zehar, bereziki, antzerki eta zinerako musika idatzi du. 89 urteetan, errusiar kulturaren pertsonaia txundigarria, miretsia eta bakarra da: Oleg astean behin paseatu ohi da San Petersburgoko Hermitage museoan barrena, ateak itxirik, urreztaturiko piano inperial handia jotzearren, Nikolas II.a tsarraren ondorengoa balitz bezala, beste garai bateko pertsonaia baten aurrean bagina bezala.
Andrés Duqueren kameraren atzetik behatzeko era bereziak Oleg Karavaichuk-ek pianoa jotzeko duen era berezia erretratatzen du. Eta ahalegina ezinezkoa gertatzeko zorian dagoenean eta Hermitageko edo Tundrako eremu zabal handietan desagertzeko zorian, zerbait gertatzen da kameraren aurrean eta zineak, behaketak eta arte bereziek beren zentzu guztia berreskuratzen dute.
Nafarroako Punto de Vista Jaialdiaren Sari Nagusia, Bartzelonako Autore Zinemaren D'A Festival-eko Talents Saria eta kritikaren aipamena, Soinu banda onena Parisko Cinéma du Réel zine jaialdian.
Nafarroako Punto de Vista Jaialdiaren Sari Nagusiaren irabazlea izan den 'Oleg y las raras artes' filmaren proiekzioa, Andrés Duque zuzendaria bertan dela.