Anne-Marie Cornu

Anne-Marie Cornu (1961) zinema esperimentaletik dator eta pixkanaka eskulturaren eremu zabalenera eraman du. Hasiera batean, pelikulak zuzendu zituen musikari garaikideekin lankidetzan (1). Berehala interesatu zitzaion zinema nola zabaltzen den espazioan, bere proiekzioan, proiekzio ugaritan (2). Zalantzan jartzen ditu irudiak bere ingurunearekin dituen harremanak. Horrek bere kokalekua aldatzen du: ugaldu, lehertu edo eskalaz aldatzen da. Obra gure lekualdaketara egokitzen da. Zerbait espaziala bihurtzen da obraz jabetzeko prozesua, ibilaldi bat eskatzen du. Irudien eta soinuen hedapenaren proiekzioak behatzearen bidez konturatu zen keinu horien kalitate eskultoriko eta piktorikoaz.

Bere keinua eskultura itxuran antzemandako argitik hedatzen da. Irudien azalera lauaren eta eremu tridimentsional baten eraikuntzaren arteko harremanarekin jolasten du. Edizio-terminoetan pentsatzen du une oro. Filmaren iraupenaren eraldaketa interesatzen zaio proiekzioek, bi elementu heterogeneo elkartzean sortzen diren historiekin, erakusketaren eremuak hartzen dituztenean. Berak bitartekoa behatzen du, haustura, mozketa, tentsio-doikuntza. Bi irudiren, bi objekturen, bi uneren arteko loturak sortzen duen hutsunea interesatzen zaio: esanahiaren zirkulazioa bereizi eta ahalbidetzen duten espazioak.

1993an, bere praktikaren hasieran, erakusketa bat antolatu zuen Palais de Tokyo-n eta hogeita hamar bat zinema- eta bideo-instalazio bildu zituen, zeharka, diziplina ezberdinetan (musika, dantza, arte bisualak) topatutako hedadura-keinu horiek zalantzan jarri zituztenak.

Gero, eszenatokian gauzatu zituen bere keinu horiek, zenbait idazlerekin, dantzarirekin, interpreterekin edo musikarirekin (Célia Houdart, Yuha Pekkka, Sylvain Prunenec, Alexandros Markeas) lankidetzan gauzatutako sorkuntza ezberdinen bidez. Agertoki ezberdinak izan zituzten: Gulbenkian Fundazioa (Portugal), The Menagerie of Copa, Dantzaren Nazioarteko Zentroa, Annecy Nazioarteko Eszenatokia, Villette-eko Grand Hall, The Mulhouse Spinning, Arte Ederren Galeria Handia (Rouen), Yokohama-ko trienala (Japonia).

2005. urteaz geroztik, egurra, marrazketa eta performace akustikoak bezalako teknika ugari lantzen aritu da. Digitalaren eztandak gorputzetik hurbilagoko keinuetara itzultzea eragin zion, teknologiarik gabe.

Holandan, Suedian, Espainian, Japonian edo Frantzian izan ditu ikusgai bere lanak: Centre Pompidouko Monter Sampler-en (2000), lehen aldiz Espainian (1999), Amsterdameko Flm Museum-en (2004), Yokohamako trienalean (2005), Castello Art Center 5X5, Espainian (2010), Bordeleko bienalean (2011), Suediako ISUS Cabaret-en (2013), Poitierseko Modern Comfort-en (2013-14) eta Saint-Oueneko The Snake‑en (2015). 2016an beka bat jaso zuen Somsons proiekturako, Arte Grafiko eta Plastikoen Nazioarteko Fundazioaren eskutik.