Frédéric Jouanlong

Arg.: Tonio Modio

 

Frédéric Jouanlong artistak denbora darama “askotarikoa” izaten: abeslaria, poeta, interpretea, musikaria, artista bisuala eta dantzaria da, eta bakarrik eta jende gehiagorekin egiten du lan.

 

Dena da aldi berean, eta guztia egiteko bere gorputza eta ahotsa baino ez ditu, ia nahikoa baitira. Ia nahikoa, izan ere batzuetan sampler bat erabiltzen du agertokian bere ahotsarekin grabatutako begiztak sortzeko, ondoren bere ahotsen gainean jartzen dituenak. Horrela, abestu duena unean abesten ari denarekin nahasten duten burrunbak lortzen ditu, eta hori etorkizuneko abestiaren zati bihur daiteke. Ahots bakarreko polifonia horrek denbora-dimentsio gertagaitzeko soinu-espazio bitxia sortzen du. Gainjarritako ahots- geruzek gizaki eta animalien figura konposatuek osatutako soinu-paisaia bereziak iradokitzen dituzte, non zirkulatu daitekeen. Hainbat agertokitan egiten du lan, bakarrik, bikoteka edo taldeka: rock musikako  edo musika elektronikoko taldeak, aktoreak edo dantzariak.

 

Antolaketa artistiko horrek bere anbizio handia erakusten digu, baina horrez gain adierazten du Frédéric Jouanlongek ez diola inoiz jarraituko diziplina baten egitura estuari. Jakin badaki beste artista batzuek ere hori egin zutela aurretik, ekintza dadaistetatik bere erreferentetzat jotzen dituen artista eta poeten egungo emanaldietara arte. Sortzaile argia da, eta badaki nola kokatu sorkuntza garaikidearen arloan, baina askotan agertokian iradokitzen duena atenporala da. Iraganak eta berehalakoarekiko (entseguak) harreman hotzak ezustekoa prestatzen dute. Erabiltzen dituen hitzen soinua maiz ulerterrazagoa da haien esanahia baino, eta haren hizkuntza poetikoaren autonomia hizkuntza funtzionaletik haratago doa.

Monique Larrouture-Poueyto