Discoteca Flaming Star (CGB, Sofia Lomba, WM, Sara Pereira) + Antonio Ballester
“One, Two, Free, For (Hospital(y)tis)”
Emanaldiak 90 minutu inguru iraungo du eta 45 minutuko 2 kapitulutan antolatuta egongo da.
Antzekoak izango dira, baina ez berdinak...
Zauritutako kolektibo bat pandemia garaian artatzeko azpiegiturak ikertzen ari da. Bere erdigunean kolektiboko fikziozko kide bat dago, INGRID. Kolektiboaren gorputza, iruditerian eta espazioan sakabanatuta, ezin da osatu oraingoz.
INGRID, fikziozko irudia da neurri batean eta taldeko benetako kidea, neurri batean. Tragedia, komedia eta patetismoa gainjartzen zaizkio. Koadro baten geruza indibidualetan bezala, multifazetikoa eta errimarik gabea da. Ospitale hau biluzien marrazki mota bat da zuzenean. Espazio metaforikoa da, gure kolektiboaren gorputz zauritua probatzeko eta zaintzeko aukera ematen duena.
"Politika fikziozko liburu bat da, non liburua geure gorputza den" (Preciado).
Ospitale instituzionalean, pazienteak elkarrengandik bereizita daude, kutsatzea saihesteko. Antzeko isolamendua da gaur egun bideotxateko leihoek eta webguneko pantailek erakusten dutena.
Zainketen eta komunaren krisi honi ez diogu autonomiaz edo independentziaz aurre egiten, baizik eta bestearekiko eta publikoarekiko mendekotasunarekin, sendatzeko hurbiltasuna bilatzearekin.
Modeloaren eta marrazkilariaren arteko lotura biluziaren marrazkiaren formatuan ezartzen da. INGRIDi egozten dizkiogu pertsona eta marrazkia paperean bereizten dituzten fikziozko elementuak, artistaren ikuspegitik ikusten denean. Gure kolektiboko fikziozko kide gisa, espazio horietan bertan bizi da.
INGRID da DFSk sortzen duen espazioan bizi den figuretako bat. Neurri batean, Ingrid Rabel B serieko aktore zenarekin (Maria Teresa Gómez Gutierrez, 1945 - 2002) lotzen da, neurri batean INGRID Rabelek antzeztu zituen irudiekin eta fikzioekin, eta beste zati batean, horri guztiari gehitzen jarraitzen diogun fikziozko luzapenekin.
DFSrentzat, INGRID pertsonaia eredugarria da, irudi eredugarria, bizitza eredugarria. Espainiako Gerra Zibilaren porrotaren ondoren jaioa, Francoren diktadurapean, Alemaniarekin harreman askeren bat zuena, alemaniar izen artistiko bat hartu zuen beretzat, XXI. mendearen hasieran minbiziak jota hil zena. Makina txanponjaleekiko menpekotasuna zuena, alkoholikokoa, arrakastarik lortu ez zuena. Gu guztiok bezala. Celine Condorelli artistaren ahotik hitz egin du INGRIDek, Sofia Lomba artistak berpizten du kamerarentzat. INGRID berez dentsitate bat da, estratifikatua, Max Beckmannen koadro batean bezala - Tragedia, komedia eta patetismoa, multifazetikoa, inkongruentziak taldekatuz. Inkongruentea. Eta horren bidez, DFSk espazioak eraikitzea proposatzen du, gorputz eta narrazio desberdinak elkarrekin bizi eta existitu daitezen, elkarrekin eta haien ondoan hitz egin dezaten, mundu hau uler dezaten eta mundu horretatik guztiz kanpo dagoen beste bat imajina dezaten. Batzuk hilak, besteak kanpoan, batzuk fikziozkoak eta beste batzuk maiteminduak, zetazko hari batez lotuak, gorputz ezezagun baten barruan, desira poetiko, bero eta leunera gonbidatzen duena, beti disolbatzen, inoiz ez giltzapetzen, hautsa kentzen tematzen dena. Mirari txikiak, banan-banan eginak. De-forma, zatiak konektatuz, inoiz ez iraunkorrak, glamour-arekin tematuz. Istorio bakoitzak kontatua eta berrkontatua izatea merezi du, erabakigarria, beharrezkoa, ederra, inspiratzailea, magikoa, diamantina.
Emanaldiak 90 minutu inguru iraungo du eta 45 minutuko 2 kapitulutan antolatuta egongo da. Zauritutako kolektibo bat pandemia garaian artatzeko azpiegiturak ikertzen ari da. Bere erdigunean kolektiboko fikziozko kide bat dago, INGRID. Kolektiboaren gorputza, iruditerian eta espazioan sakabanatuta, ezin da osatu oraingoz.